Stromen

In ons Nederlandje komt het niet zo vaak voor, maar zodra je de grens naar het zuiden over bent tref je vaak bedelaars aan die je benaderen.

Elke vraag van hen brengt me van mijn stuk. Wie geef ik wel wat en wie niet. Wiens vraag is zuiver. Want je hoort wel van die verhalen dat dezelfde zwerver die jou tranenogend droef aankijkt, wegrijdt in een dikke auto. Niet, dat ik ze dat niet gun hoor...

Gisteren was ik in Lille. Ik nam mij voor: geen twijfels meer, maar keuzes maken op wat mijn intuïtie me influistert.
Op het Place Gen. de Gaulle dat ik overstak op weg naar een stichtelijk bezoek aan de Cathédral Notre Dame de la Treille zag ik een botterige, verschoten en vervuilde man met een slapende hond naast zich. Ik greep in mijn tas en haalde er hondenkoekjes uit die ik aan de man gaf. “Pour le Chien” – voor de hond.
Zo, nu hoefde ik geen keus te maken en toch deed ik wat goeds.

Bij de Cathédral aangekomen wuifden prachtige muziekflarden mij tegemoet. Ik zag boven aan de trappen een goed geklede vrouw zitten. Om haar heen darden haar twee kinderen, spelend in de zon. Even dacht ik: wat een zomers plaatje totdat ik het blikje voor haar zag. Welke keuze nu?

En ik dacht ineens aan die vrouw met die in en in magere kinderen die ik een paar jaar geleden zag in Marrakesh. Die vrouw zat ook op de grond, terwijl ze een stuk brood verscheurde en het de kinderen gaf. Voor haar geen stuk over. Ik twijfelde toen ook maar liep terug en gaf haar omgerekend 5 euro in de rechterhand en - terwijl ik breed voor haar ging staan - stiekem nog eens 5 euro in haar linkerhand die ik zachtjes drukte en tegen haar hart aanlegde.

Mocht ze haar geld moeten afstaan aan die mannen met spiedende ogen aan de overkant, dan kon ze zo nog ongezien 5 euro voor zichzelf wegmoffelen.
Nee, het was niet moeilijk meer: geen geld voor die vrouw in de Cathédral ...