Stromen

in evenwicht

Mijn Ego versus De mier

unnamedofwel David tegen Goliath

Ik heb een enorme fout gemaakt.
Een totaal goed functionerende keten in het biologische evenwicht heb ik namelijk om zeep geholpen.

Mijn lijsterbes die tropische afmetingen kreeg in mijn achtertuin van een eengezinswoning, heb ik een half jaartje geleden moeten omzagen. Dat was een drama op zich want ik houd van bomen. Maar zijn enthousiaste manier van het leven te leven werd buitenproportioneel. Dus de zaag er in. Het doet nog zeer.

Mijn geweten plaagde me maanden, telkens als ik keek naar dat stompje boven de grond waar ik geen afscheid van kon nemen. Op een dag, nooit verwacht, liet zich daar een lootje zien. Een jonkie, en nog een en nog een. Ik was blij als een kind maar na een paar weken moest ik een besluit nemen: gaan ze er aan of niet. Want ik heb niet voor niets moeders omgezaagd.

En ik nam een Salomons oordeel: degene die na een paar maanden het meest stevig, recht van rug het zonlicht tegemoet zou groeien, die kwam de selectieronde door en mag een nieuwe lijsterbes worden, nog gevoed door de energie van omgezaagde mama. Dit heb ik, voorovergebogen en de jonge uitlopers strak aankijkend, hen ernstig meegedeeld.
En ze groeiden en groeiden, het werd bijna ellebogenwerk.
Ik heb mijn keuze twee weken geleden gemaakt. Het werd een strijd van drie kinders. Een heeft gewonnen en de andere twee heb ik rücksichtlos door een stevige snoeischaar laten hemelen.

Vandaag zat ik in mijn nog steeds niet afgemaakte hoekje in de tuin. En genoot volop van wat er om me heen groeit en bloeit. Trots vertelde ik mijn mama hoe goed mijn jongste tuintelg het doet tot ik met afgrijzen zag dat de laatste paar bladergroepjes in de tere topjes in elkaar gekronkeld verwrongen waren.

Luis. Dikke vette onaangename en ongewenste luis.

Ik rende naar de keuken, pakte mijn Rioja uit 2013 – een zeer goed wijnjaar – jaste de gulpende vocht in de verstuiver en spoot alle blaadjes onder. Oorlog tegen de luizen. Hoe durven ze, op mijn jongste lief, mijn zorgvuldig geselecteerde jonge lijsterbes die volop aan zijn jeugd begint en waarvoor er twee kinders zijn opgeofferd van mama’s stomp.

Totdat... ik een miertje zag lopen.
Hij struikelde en proestte door de druppels Rioja heen.
Een natuurlijk leger in rijen van vijf was dus al bezig om de luizen te transporteren naar hun holletje zodat de jonge lijsterbes gespaard bleef. Goed voor de mierenmama en goed voor mij.

Ik, met mijn mensenolifantenpoten en ook nog zonder leesbril, had de natuurlijke kringlopen met het kostelijke vocht uit 2013 verkwanseld aan mijn ego. Mijn arrogante Ik die dacht de natuur wel wat te leren. Met het schaamrood op mijn kaken droop ik af nadat ik de mieren mijn welgemeende excuses had aangeboden.

Het is nu een half uurtje verder. Tot mijn verbazing is het leger verder getrokken. Ze halen hun neus nu op voor de wijnige luizen en schuimen wat onzeker over de alcoholvolle jonge blaadjes.
Ik hoop op een fikse regenbui.

Als straf van Hogerhand kruipt er nu een miertje door mijn broekspijpen: morgenochtend wakker worden met hier en daar een enorm jeukende bult. Ik zal het gelaten accepteren.
Bijt maar raak want dat heb ik verdiend. Jij wint. David...

FacebookLikeBox