Afscheid
Jaren geleden, toen ICQ nog "in" was als chatprogramma, (ken je dat toontje nog als er een berichtje binnen kwam? - klik op de afbeelding) leerde ik Rien kennen en chatte ik veel met hem.
We hadden een ontzettend gezellig contact waarbij we veel lachten, praatten, huilden om ons persoonlijke verdriet. We schreven samen smartlappen, omstebeurten een couplet. We deelden muziek, zelfs lieten we elkaars begrafenis liedkeuzes aan elkaar horen. Bij Rien kon ik altijd terecht. Rien was er altijd voor mij.
Op de één of andere manier noemde ik hem "Eensjel". Hij had iets fragiels vermengd met een kosmische tolerantie omdat ik als een vrije vogel alle kanten uitvloog en ik er niet was als hij dat wel gezellig of meer dan gezellig zou hebben gevonden.
Op een dag chatte hij, out of the blue, "als jij dood gaat kom ik jou halen want ik ben echt een Engel". Een hele rare opmerking vond ik dat, dus ik boog het maar snel om naar een grapje. "Nee schat, ik ga eerder want jij moet mijn administratie afwerken als ik dood ben". En hij antwoordde: "en toch gebeurt het zo". Ik wierp nog meer wapenen in de strijd. "Dat kan niet Rien, want ik kan niet tegen afscheid nemen, daar kan ik niet mee omgaan". Maar hij bleef voet bij stuk houden.
Ik had het druk met de voorbereiding van mijn bedrijf en het leven nam mij vervolgens mee in een rollercoaster van nieuwe mogelijkheden. Rien verdween, zachtmoedig en geduldig als hij altijd was, even op de achtergrond.
Een maand later kreeg ik een telefoontje van zijn zoon: "papa is net overleden, vorige maand werd er longkanker geconstateerd. Het is hard gegaan. En ik mocht je pas bellen als het voorbij was, iets met moelijk afscheid of zo". Ik wist meteen dat hij zelfs in die laatste maand mij spaarde omdat ik gezegd had dat ik geen afscheid kan nemen.
Op zijn begrafenis werden de liedjes gespeeld die ik voor die van mij uitgekozen had. Zijn ultieme woordeloze liefdesgroet.
In mijn werk raken veel gesprekken het onderwerp afscheid moeten nemen en vaak ook: wat heb ik tekort gedaan, wat had ik nog meer kunnen doen. Alsof je een methode zoekt om met terugwerkende kracht het afscheid moeten nemen teniet wilt doen of althans het een andere lading wilt geven.
Wij in dit kleine landje zijn wat uitingen betreft nog niet echt los van het calvinisme en vinden het nog steeds wat moeilijker om 
gevoelens te delen. Als je tegen iemand die geen relatie van je is en waar je wel om geeft zou zeggen: "ik houd van je", dan zou die persoon kunnen zeggen: "doe niet zo gek". Maar ondertussen vloeit er wel even een warmte door het hart van die persoon.
En daar gaat het om. Je hebt wat gegeven wat groter is dan de woorden zelf. Het gevoel van warmte, troost, loyaliteit, liefde. Een gevoel dat in zijn of haar ziel wordt opgeslagen en meegenomen wordt tot in het Oneindige.
Laten we de woorden van Chris den Burgh maar meer letterlijk nemen: "Be strong enough to say the words I love you".
En geef die ander een koffer vol uitgesproken liefde mee op die onherroepelijke reis.{jcomments off}