Morgen is open
Hier zit ik dan, rechtop de dageraad af te wachten. De kiespijn trekt langzaam door mijn kaak, de reden waarom ik wakker werd. De nodige hulp van de farmacie helpt net genoeg om niet te verzinken in zelfmedelijden maar om te denken: mooi moment om mijn eerste column te schrijven op mijn site. Want tenslotte zit de pijn in mijn kaak en niet in mijn vingers.
De kat, mijn huisgenoot Minous, geniet van dit moment. Zomaar, midden in de nacht, op de bank bovenop een dekbed wat daar nooit ligt. Alleen, dat scherm van die laptop die ze op schoot heeft en die tussen ons in staat. Nou, dan maar niet op het dekbed maar op de rugleuning, wat dichter bij haar geschoven - zie je haar bijna denken.
De onvoorwaardelijkheid van een huisdier treft me weer. Pakken gewoon even deze gelegenheid aan. Denken niet, waarom doet ze dit niet vaker, hoe lang kan ik ervan genieten? Nee, gewoon, het moment van NU; schikken zich in de siituatie en maken er het beste van.
Ik moest denken aan eerder deze week, onderweg op een of andere snelweg. Ik werd attent toen ik de eerste zin beluisterde van een lied van John Denver. "Lost and alone on some forgotten highway". Hé, herkenbaar ... ik luisterde eigenlijk voor het eerst echt naar de tekst. En hij zingt verder:
".. Tomorrow is open; right now it seems to be more
than enough to just be here today".
(- Morgen is open; het lijkt vandaag genoeg
om alleen maar nu hier te zijn" -)
Dat sluit eigenlijk aan bij een van mijn favoriete gedichten - De Plek - van Herman de Coninck:
Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.
En ik besluit maar om net als Minous en John en Herman, mij neer te leggen bij het NU. Geen gedachten aan morgen en hoe verder, maar het om te buigen naar iets positiefs.
Zoals het schrijven van deze column...