Bedelaars en schuldgevoel en intuïtie
In ons Nederlandje komt het niet zo vaak voor, maar zodra je de grens naar het zuiden over bent tref je vaak bedelaars aan die je benaderen.
Elke vraag van hen brengt me van mijn stuk. Wie geef ik wel wat en wie niet. Wiens vraag is zuiver. Want je hoort wel van die verhalen dat dezelfde zwerver die jou tranenogend droef aankijkt, wegrijdt in een dikke auto. Niet, dat ik ze dat niet gun hoor...
Gisteren was ik in Lille. Ik nam mij voor: geen twijfels meer, maar keuzes maken op wat mijn intuïtie me influistert.
Op het Place Gen. de Gaulle dat ik overstak op weg naar een stichtelijk bezoek aan de Cathédral Notre Dame de la Treille zag ik een botterige, verschoten en vervuilde man met een slapende hond naast zich. Ik greep in mijn tas en haalde er hondenkoekjes uit die ik aan de man gaf. “Pour le Chien” – voor de hond.
Zo, nu hoefde ik geen keus te maken en toch deed ik wat goeds.
Bij de Cathédral aangekomen wuifden prachtige muziekflarden mij tegemoet. Ik zag boven aan de trappen een goed geklede vrouw zitten. Om haar heen darden haar twee kinderen, spelend in de zon. Even dacht ik: wat een zomers plaatje totdat ik het blikje voor haar zag. Welke keuze nu?
En ik dacht ineens aan die vrouw met die in en in magere kinderen die ik een paar jaar geleden zag in Marrakesh. Die vrouw zat ook op de grond, terwijl ze een stuk brood verscheurde en het de kinderen gaf. Voor haar geen stuk over. Ik twijfelde toen ook maar liep terug en gaf haar omgerekend 5 euro in de rechterhand en - terwijl ik breed voor haar ging staan - stiekem nog eens 5 euro in haar linkerhand die ik zachtjes drukte en tegen haar hart aanlegde.
Mocht ze haar geld moeten afstaan aan die mannen met spiedende ogen aan de overkant, dan kon ze zo nog ongezien 5 euro voor zichzelf wegmoffelen.
Nee, het was niet moeilijk meer: geen geld voor die vrouw in de Cathédral ...
Echte helden zie je zelden ...
Echte helden praten niet, maar DOEN
Bij mijn oma hing een spreuk aan de muur: “Sizzen is neat mar dwaan is in ding” (Fries: zeggen is gemakkelijk maar doen is iets heel anders).
Waarschijnlijk kennen veel lezers hem wel: Ewald Jurgens. Onder andere medium geweest op veel beurzen in Nederland. Zelf organiseerde hij ook kleinere beurzen: de opbrengst ging geheel naar een project van zijn dochter Jill op Bali/Lombok.
Jill is iemand die doet wat ze van plan is. Veel mensen komen niet toe aan dat laatste: er zijn altijd wel argumenten toch?
Maar zij pakte de boot 8 jaar geleden en vertrok met het doel om ergens op de wereld zelf iets te doen voor achterstandsituatie kinderen. Ze kwam op Bali/Lombok terecht en trouwde later met iemand die daar woont. Nu vangen zij kinderen op rechtstreeks vanaf de vuilnisbelt, geven hen dagbesteding en helpen om hun toekomstdromen écht te laten uitkomen.
Waarom vind ik dit zo de moeite waard om te vertellen? Omdat het een voorbeeld is van hoe je door gewoon DOEN zoveel kan helpen in de wereld. Geen spirituele prietpraat, geen vaag gedoe, geen “laten we de wereld beter maken” en vervolgens achteroverzakken op je bank, naar een TV programma kijken over misstanden in de wereld en roepen “Oh oh wat erg”.
Jill spuugde wèl in haar handen, liet alles achter en roeide eigenhandig naar dat eiland waar een missie lag. Ze sprak er niet alleen over, ze dééd het.
Voor mij zijn mensen als Jill echte helden, de echte wereldverbeteraars.
(Trouwens... voorzichtige vraag....:) wat is eigenlijk jouw CONCRETE bijdrage aan een stukje wereldverbetering?
Nee, dan die Jill… en haar project “Anak Bangsa Foundation”. We mogen met zijn allen trots op haar zijn.
Surf eens naar haar website en kijk beslist even naar het filmpje. Want letterlijk op deze manier communiceren ze met ouders van kinderen die zij op de vuilnisbelten vinden en geven zij vanuit hun piepkleine zandkorreltjestatus kinderen hoop en een toekomst. Letterlijk.
De Chinese lampion boven zee en dubbele getallen
Een van de adviezen die ik heel vaak moet geven bij karakteranalyses is: ga de confrontatie aan met jouw hartepijn want dat is de snelste weg om er doorheen te komen. En zoals dat vaak gaat, ben je zelf niet altijd een trouwe opvolger van je eigen advies...
Het was 3-3. Vorig jaar gaf een van de mooiste avonden in mijn leven. Een bijzondere dag qua temperatuur en zo zacht en mild dat het strand niet te verlaten viel zelfs al was het na elven s'avonds. Samen op een dekentje, luisteren naar muziek en na jaren eindelijk ook naar elkaar. Heel in de verte steeg een Chinese lampion op en waaide naar onze kant, de branding volgend en glijdend over een warme luchtstroom terwijl het vuur in deze lampion ribbelig licht weerkaatste op het rustig kabbelende zeewater. Een Godenavond.
Het werd 4-4, weer een dubbel getal en de meest overrompelende avond van mijn leven. Ook een dag van uitersten met mijn lief. Het mocht maar kort zo zijn. De pijn parkeerde ik achter een dikke muur in een hoekje van mijn ziel.
Dubbele getallen, een nieuwe les die ik niet herkende en moet leren blijkbaar. Gaandeweg het leven krijg je wat lessen van ‘kosmische’ aard, zoals het met harde hand leren dat het gevoel je levensweg moet kiezen en niet je verstand, anders kom je niet bij je zielsgelukkig-zijn uit. Het verstand is er alleen maar om je veilig over die gekozen weg te loodsen.
Vanaf weken geleden word ik dag na dag ‘geplaagd’ met deze dubbele getallen. Al zou ik het niet willen opmerken: het dringt zich met kracht op. Zodanig, dat ik het mijn nuchtere en licht gefronste broer vertelde tijdens een restaurantbezoek dat bol stond van dubbele getallen. Uiteindelijk verlieten mijn broer en ik het restaurant: 22.22 uur. Kwam ik thuis en deed de laptop aan: 23.23 uur en sloot mijn column af: 00.00 uur.
In de weken daarna bleven sommige reeksen met steeds dezelfde dubbele getallen zich herhalen. Op dit moment overstromen mij de 11 getallen en de 44 getallen. Alhoewel de 7’s ook binnen beginnen te sluipen.
Op internet ben ik tenslotte in arren moede gaan zoeken naar “dubbele getallen” en ik kwam bij elke zoekactie een uitleg tegen die door engelen zouden zijn gedaan. Ik heb toen een lieve kennis èn wereldspecialist engelen gemaild: Annelies Hoornik die diverse engelen cursussen verzorgt en die ik ken vanuit mijn werk voor een maandblad..
Eén ding werd me duidelijk gemaakt: bij herhaling van dezelfde dubbele getallen moet je de boodschap vanuit het 'Hogere Eschalon' zeer serieus gaan nemen. En er werd me nog iets duidelijk gemaakt rond de 23’ers getallen die tot op de dag van vandaag zich manifesteren: de engelen zijn bij me.
Dat is prettig ... want de 3-3 is weer boven gekomen: wat eerder verstopt was als een stil verdriet in dat hoekje en ruim een jaar lang stoer verdrongen werd.
Het gebeurde een paar dagen geleden, gezeten op een ijzeren paal met uitzicht over de weidse Veluwe (ik was veel te vroeg voor een afspraak) zette ik muziek random aan op mijn gerepareerde telefoon. En als een losgelaten orkaan trok een flard van één van de 3-3 liedjes dwars door mijn lijf en hart om de zere vinger te leggen op de wond van mijn ziel die nog steeds open blijkt te zijn. Ik grabbelde in paniek naar mijn telefoon om de allesverterende klanken stop te zetten maar het leed was al geschied.
Tot vandaag heb ik het nog verstopt maar ik ga de confrontatie aan, volgend jaar: 3-3.
Ik zal wel moeten. Dat alle engelen bij me mogen zijn.
---
Meer columns: klik op "Columns" in bovenmenu
Mijn Ego versus De mier
ofwel David tegen Goliath
Ik heb een enorme fout gemaakt.
Een totaal goed functionerende keten in het biologische evenwicht heb ik namelijk om zeep geholpen.
Mijn lijsterbes die tropische afmetingen kreeg in mijn achtertuin van een eengezinswoning, heb ik een half jaartje geleden moeten omzagen. Dat was een drama op zich want ik houd van bomen. Maar zijn enthousiaste manier van het leven te leven werd buitenproportioneel. Dus de zaag er in. Het doet nog zeer.
Mijn geweten plaagde me maanden, telkens als ik keek naar dat stompje boven de grond waar ik geen afscheid van kon nemen. Op een dag, nooit verwacht, liet zich daar een lootje zien. Een jonkie, en nog een en nog een. Ik was blij als een kind maar na een paar weken moest ik een besluit nemen: gaan ze er aan of niet. Want ik heb niet voor niets moeders omgezaagd.
En ik nam een Salomons oordeel: degene die na een paar maanden het meest stevig, recht van rug het zonlicht tegemoet zou groeien, die kwam de selectieronde door en mag een nieuwe lijsterbes worden, nog gevoed door de energie van omgezaagde mama. Dit heb ik, voorovergebogen en de jonge uitlopers strak aankijkend, hen ernstig meegedeeld.
En ze groeiden en groeiden, het werd bijna ellebogenwerk.
Ik heb mijn keuze twee weken geleden gemaakt. Het werd een strijd van drie kinders. Een heeft gewonnen en de andere twee heb ik rücksichtlos door een stevige snoeischaar laten hemelen.
Vandaag zat ik in mijn nog steeds niet afgemaakte hoekje in de tuin. En genoot volop van wat er om me heen groeit en bloeit. Trots vertelde ik mijn mama hoe goed mijn jongste tuintelg het doet tot ik met afgrijzen zag dat de laatste paar bladergroepjes in de tere topjes in elkaar gekronkeld verwrongen waren.
Luis. Dikke vette onaangename en ongewenste luis.
Ik rende naar de keuken, pakte mijn Rioja uit 2013 – een zeer goed wijnjaar – jaste de gulpende vocht in de verstuiver en spoot alle blaadjes onder. Oorlog tegen de luizen. Hoe durven ze, op mijn jongste lief, mijn zorgvuldig geselecteerde jonge lijsterbes die volop aan zijn jeugd begint en waarvoor er twee kinders zijn opgeofferd van mama’s stomp.
Totdat... ik een miertje zag lopen.
Hij struikelde en proestte door de druppels Rioja heen.
Een natuurlijk leger in rijen van vijf was dus al bezig om de luizen te transporteren naar hun holletje zodat de jonge lijsterbes gespaard bleef. Goed voor de mierenmama en goed voor mij.
Ik, met mijn mensenolifantenpoten en ook nog zonder leesbril, had de natuurlijke kringlopen met het kostelijke vocht uit 2013 verkwanseld aan mijn ego. Mijn arrogante Ik die dacht de natuur wel wat te leren. Met het schaamrood op mijn kaken droop ik af nadat ik de mieren mijn welgemeende excuses had aangeboden.
Het is nu een half uurtje verder. Tot mijn verbazing is het leger verder getrokken. Ze halen hun neus nu op voor de wijnige luizen en schuimen wat onzeker over de alcoholvolle jonge blaadjes.
Ik hoop op een fikse regenbui.
Als straf van Hogerhand kruipt er nu een miertje door mijn broekspijpen: morgenochtend wakker worden met hier en daar een enorm jeukende bult. Ik zal het gelaten accepteren.
Bijt maar raak want dat heb ik verdiend. Jij wint. David...
Robot als partner
Gaandeweg wordt de mens vervangen door een robot, als goedkope oplossing voor organisatieproblemen. Dat zag ik vorige week op tv.
Ze zijn handig in de zorg: robots, en nu is men zover dat er robots ingezet worden als gesprekspartner voor tante Lien.
Mijn hart en maag draaiden tegelijkertijd een kwartslag om toen ik daar, op tv, een bejaarde dame een gesprek zag voeren met een robot.
Een zogenaamd blij gesprek. Op dat moment werd ik echt misselijk.
Natuurlijk is praten tegen een robot afstandelijk en ontdaan van liefde, begrip en warmte. Het is techniek in plastic verpakking.
Maar het tv spotje moest je de indruk geven dat deze bejaarde dame gelukkig was om met een robot te praten.
Als het een reclamespotje was zou ik zeggen - de blijheid die er afdruipt kan ik begrijpen - ze willen je iets verkopen. Maar als journaal je lenen om deze in scene gezette blijheid tussen de oude dame en de robot als echt uit te zenden, ging me te ver.
Robots, we ontkomen er niet aan. Niets blijft immers hetzelfde. Maar er worden nu menselijke grenzen getart.
We praten met elkaar om iets terug te voelen, zoals begrip, liefde en verbondenheid. Iets wat techniek niet kan geven.
De ouderen van straks zitten alleen in hun kamertje van twintig vierkante meter, schreeuwend om een beetje medemenselijkheid als verlichting in hun eenzaamheid. Verlangend naar een stukje gevoel voor hen.
En dan komt de altijd correct antwoordende Bliep de robot binnen in plaats van Bep met die warme knuffelarmen en die zachte begrijpende blik.
Op naar het tijdperk van de quantum eenzaamheid ... Ik hoop dat de hekjes van de balkonnetjes hoog genoeg worden gemaakt.
Yvon van der Meer
Altijd dichtbij ...
Zola
Mijn hond. Twaalf en een half jaar trouwe dienst voordat hij ging hemelen.
Elke dag mis ik hem want op bijna alle diepste en hoogste momenten van mijn leven was hij daar. Mij rustig, stabiel en aandoenlijk trouw ondersteunend. Hij legde zelfs zijn poot over mijn voet als ik stil verdrietig was en liet zijn kop ook hangen. Een en al mededroef...
Dit weekend heb ik voor het eerst sinds twee en een half jaar de route afgelegd die wij samen liepen. In een groot beukenbos met een klein vennetje. Het watertje waarin hij plonsde toen hij dacht te kunnen vliegen als die eend die hij achterna joeg. Midden in de drek en hij was al niet zo'n zwemmer...
De warmte en het gemis stroomde die vroege middag weer binnen toen ik dat smalle paadje naar dat water afliep, alsof hij letterlijk in mijn hart kroop. En zo van binnen verwarmd ging ik zitten op dat vertrouwde bankje naast de grote beukenboom waaronder hij het altijd heerlijk vond om op zijn rug liggend te rollebollen.
Ik staarde over het water tot er tot mijn verbijstering vlakbij me, rustig en statig, een groot edelhert passeerde. Aan de andere kant van dat kleine watertje. Hooguit 20 meter. Op mijn hoogte stond hij stil, draaide zijn kop naar me om en keek mij tientallen seconden aan. Daarna vervolgde hij rustig en langzaam lopend zijn pad en verdween achter het heuveltje waar een druk bereden lawaaiierige weg ligt.Geen tijd en geen plek voor een hert. Maar hij was er.
Ja, Zola is vrij om naar Het Licht te gaan en ik gun hem dat zo. En toch kiest hij ervoor dicht bij me te blijven. Heel dichtbij...
Vervolg Deel 1 over Indigo mensen
Om inzicht te krijgen in indigo mensen moeten wij iets meer weten over intuïtie, want zij zijn namelijk getalenteerde beoefenaars daarin.
Wat is intuïtie?
De intuïtie is een Godsgeschenk, de ratio een dienaar; ergens in de tijd zijn we de dienaar gan aanbidden en het geschenk vergeten. Einstein
Het begrip intuïtie wordt verschillend uitgelegd. Als we kijken naar de essentie, de kern, dan is intuïtie niet meer dan een waarschuwingssignaal. Iets is goed of niet goed. Het is links of rechts, je moet het wel of niet doen.
Zo beredeneert men vanuit
- de Psychologie dat intuïtie een impliciete ingeving is als gevolg van bepaalde gedachtenprocessen en waarnemingen waardoor de juiste keuzes kunnen worden gemaakt.
- De integratieve psychologie stelt dat de oudere, meer ervaren mens een grotere kans heeft dat besluiten op basis van intuïtie slagen. Eerder opgedane ervaringen die in het geheugen zijn opgeslagen in dit leven zou dus een grote rol spelen bij je ingevingen.
- In de filosofie stelt men echter dat het begrip intuïtie een aanduiding is van pure, directe kennis die niet uit eerdere kennis kan worden afgeleid.
- In de theosofie vindt men dat intuïtie een hoger aspect is van het denkvermogen. Het zintuig voor gedachten van edeler aard. Intuïtieve vermogens komt in die zin voort uit het denken.
Wanneer we de mens holistisch bekijken, dan kom ik tot de conclusie dat intuïtie niet één te beschrijven methodiek/kracht is omdat het voortkomt uit verschillende doelen. Het bereiken van doelen heeft energie nodig. Dus het bereiken van verschillende doelen op basis van intuïtie vereist dan ook verschillende types energie.
Intuïtie leidt je naar de keuze van een bepaalde weg. Het is de een of de ander. Waaróm je die keuze maakt, waaróm die ene weg nou wel beter is dan de andere, dat is een andere materie. We komen dan op het gebied van de kruinchakra, het gebied van het lichtverbruik (alle type energie wordt gebruikt) en waar volgens velen de 'deur' is naar het hoger weten. Het hoger weten waarin ervaring, kennis en gevoel samenkomt met een kosmisch bewustzijn.
Onze keuzes en onze handelingen worden op zijn minst niet alleen vanuit (eerdere ervaringen/kennis) aangestuurd maar ook om de volgende doelen te bereiken en vanzelfsprekend de 'kruisbestuivingen' daartussen:
- Het doel om te overleven (eten, drinken, voortplanting, vluchten) (lichaam)
- Het bereiken van geplande doelen (denken) (lichaam en geest)
- Het bereiken van variabele doelen (denken, gevoelservaring en improvisatie) (geest en geheugen)
- Het bereiken van gevoelsdoelen (intuïtie van geheugen en niet lichaamsgebonden zintuigelijke orde)
Wanneer we deze verschillende vormen van intuïtie technisch nader bekijken in relatie tot de energie die wij nodig hebben om deze verschillende intuïtieve mogelijkheden te kunnen volbrengen, dan moeten wij kijken naar de bijbehorende energiefrequenties en de chakra's die deze energie ge- en verbruiken.
Maar daarover meer in de volgende column...
Zijn Indigo mensen en kindermensen zo speciaal?
(Deel 2 op 30-3)
Strijk en zet. Zo vaak als ik een glunderend gezicht zie tijdens mijn technische metingen als er veel indigo in je uitstraling zit. Want indigo, zo associeert men, betekent Hoger, goddelijk, devine. Maar of dat dat treetje hoger is?
Om er achter te komen of dit een terechte aanname is, gaan we een paar feiten op een rij zetten.
De uitleg kent meerdere dimensies, daarom wordt het een “vervolg-column” in twee delen. Nu de eerste.
Indigo persoonlijkheid
De verhalen er omheen variëren. Van zeer hooggevoelig, bijna het Kundaliniproces afgerond, tot en met labels als ADHD. Deze ellende in onduidelijkheid en daardoor in verwachtingen en de manier waarop je er mee omgaat (!!) heeft te maken met de mystiek, de mythe die om het woord “indigo” is gaan hangen.
“Indigo kinderen” is nu helemaal een hype. Ik merk om me heen dat er een echte technische definitie ontbreekt waardoor er in de advisering vanuit verschillende overtuigingen en in zeer goede bedoelingen, dat is absoluut waar, niet altijd de juiste accenten worden gelegd in de begeleiding van die kinderen. Want wat je niet weet, daar kun je ook geen rekening meee houden.
Ik heb het boek van mijn grote leermeester en aurapapa Willem Hendrik Gmelig Meijling er eens bijgehaald. Hij deed immers tot aan zijn dood in 1975 helderziende onderzoeken op auragebied. Wim, zoals ik hem mag noemen, was alles en kon alles waar je het woord ‘helder’ voor kunt zetten in de spirituele betekenis. Ontelbare experimenten heeft hij gedaan. Wat schrijft hij hierover als super kenner en wat kan ik daaraan toevoegen met de concrete kennis van mijn technische metingen en analyses?
Na veel geblader en tot mijn verbijstering vind ik het woord “indigo” zelfs niet in zijn boek genoemd! Wel blauw, maar ja blauw vinden we niet echt mystiek. De uitdrukking “indigo persoonlijkheden” als omschrijving van buitenproportionele spirituele mensen is dus een mode-uitdrukking. Maar zoals er in elk verhaal een kern van waarheid in zit, zit dat ook hierin. En dat kunnen we gelukkig technisch meten.
Terug naar Wim. In zijn materiaal dat ik heb mogen erven van een vriend van hem, zie ik geregeld wel veel indigo in de schilderijen die hij maakte, om weer te geven wat hij tijdens zijn experimenten waarnam. Bij mensen waar veel indigo omheen hangt, voegt hij toe dat deze “geestelijk hoogstaand zijn”.
In mijn technische metingen worden de energiestromingen en –frequenties via de huid gemeten. Ook de intensiteiten. En wanneer daar veel indigo bij geregistreerd wordt, dan blijken dat korte golftrillingen te zijn, de energie die je gebruikt voor je gevoelsmatig functioneren. De lichtfrequentie indigo wijst op verwerking van deze kracht op vooral intuïtief niveau.
Bingo!! Dat klopt dus, dat mensen met veel indigo de POTENTIE hebben intuïtieve gevoelsmensen te zijn.
Althans…. Dat hangt af van op welk niveau je deze indigo kracht gaat gebruiken. Want daar staat of valt alles mee.
Deel 2 volgende column van deze tweeluik.
Afscheid
Jaren geleden, toen ICQ nog "in" was als chatprogramma, (ken je dat toontje nog als er een berichtje binnen kwam? - klik op de afbeelding) leerde ik Rien kennen en chatte ik veel met hem.
We hadden een ontzettend gezellig contact waarbij we veel lachten, praatten, huilden om ons persoonlijke verdriet. We schreven samen smartlappen, omstebeurten een couplet. We deelden muziek, zelfs lieten we elkaars begrafenis liedkeuzes aan elkaar horen. Bij Rien kon ik altijd terecht. Rien was er altijd voor mij.
Op de één of andere manier noemde ik hem "Eensjel". Hij had iets fragiels vermengd met een kosmische tolerantie omdat ik als een vrije vogel alle kanten uitvloog en ik er niet was als hij dat wel gezellig of meer dan gezellig zou hebben gevonden.
Op een dag chatte hij, out of the blue, "als jij dood gaat kom ik jou halen want ik ben echt een Engel". Een hele rare opmerking vond ik dat, dus ik boog het maar snel om naar een grapje. "Nee schat, ik ga eerder want jij moet mijn administratie afwerken als ik dood ben". En hij antwoordde: "en toch gebeurt het zo". Ik wierp nog meer wapenen in de strijd. "Dat kan niet Rien, want ik kan niet tegen afscheid nemen, daar kan ik niet mee omgaan". Maar hij bleef voet bij stuk houden.
Ik had het druk met de voorbereiding van mijn bedrijf en het leven nam mij vervolgens mee in een rollercoaster van nieuwe mogelijkheden. Rien verdween, zachtmoedig en geduldig als hij altijd was, even op de achtergrond.
Een maand later kreeg ik een telefoontje van zijn zoon: "papa is net overleden, vorige maand werd er longkanker geconstateerd. Het is hard gegaan. En ik mocht je pas bellen als het voorbij was, iets met moelijk afscheid of zo". Ik wist meteen dat hij zelfs in die laatste maand mij spaarde omdat ik gezegd had dat ik geen afscheid kan nemen.
Op zijn begrafenis werden de liedjes gespeeld die ik voor die van mij uitgekozen had. Zijn ultieme woordeloze liefdesgroet.
In mijn werk raken veel gesprekken het onderwerp afscheid moeten nemen en vaak ook: wat heb ik tekort gedaan, wat had ik nog meer kunnen doen. Alsof je een methode zoekt om met terugwerkende kracht het afscheid moeten nemen teniet wilt doen of althans het een andere lading wilt geven.
Wij in dit kleine landje zijn wat uitingen betreft nog niet echt los van het calvinisme en vinden het nog steeds wat moeilijker om
gevoelens te delen. Als je tegen iemand die geen relatie van je is en waar je wel om geeft zou zeggen: "ik houd van je", dan zou die persoon kunnen zeggen: "doe niet zo gek". Maar ondertussen vloeit er wel even een warmte door het hart van die persoon.
En daar gaat het om. Je hebt wat gegeven wat groter is dan de woorden zelf. Het gevoel van warmte, troost, loyaliteit, liefde. Een gevoel dat in zijn of haar ziel wordt opgeslagen en meegenomen wordt tot in het Oneindige.
Laten we de woorden van Chris den Burgh maar meer letterlijk nemen: "Be strong enough to say the words I love you".
En geef die ander een koffer vol uitgesproken liefde mee op die onherroepelijke reis.{jcomments off}
Daar kan geen consult tegen op
Als mensen komen voor een energiemeting gaat het gesprek vaak ook over de verhalen die de oorzaak zijn van waarom je energieverspreiding zich zus of zo gedraagt.
Terugrijdend van consullten mijmer ik dan onderweg in de auto nog wat na. En zoveel verhalen zijn herkenbaar.
Neem die van over het niet goed bij je gevoel kunnen komen.
Vaak een resultaat van een te grote rol van de ratio. De ratio die we hard nodig hebben hier op aarde om veilig - en verstandig - te leven en keuzes te maken. Je over een teleurstelling heen te tillen door zijn geweldig vermogen om te relativeren.
Maar ook de ratio die zich als een ongewenste gast wringt tussen jouw overwegingen om iets te doen, te laten of te kiezen voor iets wat heel fijn voelt. Je hóórt hem zeggen: "doe maar niet, want je weet nooit hoe het loopt". En als dingen niet lopen zoals je het liefst zou willen, dan wordt de ratio koning.
Zo kon ik al maanden slechter bij mijn hart komen. Alsof er een ratiovlies omheen zat die belette dat ik ongebreideld kon genieten, dichterbij mijn gevoel kon komen. Muziek kwam 95% binnen, het crocusje dat open ging beroerde mijn gevoel voor 95%. Maar nèt niet die 100%. De korte meditatie oefening elke morgen mocht niet baten. Zelfs alle engelen en gidsen brachten me geen antwoord.
Ik zat er niet echt mee, maar het hinderde me wel op de een of andere manier. Dat je niet ten volle voor de 100% het leven "beleeft" en dat je weet dat het ook anders kan zijn.
Totdat er vorige week iemand in de vorm van een grapje iets heel lief kleins tegen me zei. Een soort wens is de vader van de gedachte. Onuitvoerbaar, maar het raakte me dwars door dat vlies heen. Kwam binnen als een wagonlading avond-openhaard-vuur warmte. Het gaf me een boost energie en ik voelde weer waar een hart voor is: liefde, verdriet, pijn, compassie. Alles buitelde over elkaar heen.
Zo sterk kan dus een kleine warmbedoelde opmerking zijn en van zo'n betekenis kan het worden.
Net hoorde ik op de radio Meatloaf zingen: "I'd do anything for love (but I won't do that)" en voor ik het wist stroomden de klanken van mijn favoriete zanger recht mijn hart in en voelde ik scherp als een mes weer die mengeling van passie, geluk en tragiek waar hij zo sterk in is ook in zijn dagelijkse leven. Het volume heb ik opengedraaid, meegebruld en gedanst midden in de kamer.
Hij doet het weer, dat gevoelshart van me.
Het was de kracht van de kleine woorden van een medemens, op de juiste plaats op het juiste moment.
Dat valt niet te plannen.
Daar kan geen consult tegen op.
Morgen is open
Hier zit ik dan, rechtop de dageraad af te wachten. De kiespijn trekt langzaam door mijn kaak, de reden waarom ik wakker werd. De nodige hulp van de farmacie helpt net genoeg om niet te verzinken in zelfmedelijden maar om te denken: mooi moment om mijn eerste column te schrijven op mijn site. Want tenslotte zit de pijn in mijn kaak en niet in mijn vingers.
De kat, mijn huisgenoot Minous, geniet van dit moment. Zomaar, midden in de nacht, op de bank bovenop een dekbed wat daar nooit ligt. Alleen, dat scherm van die laptop die ze op schoot heeft en die tussen ons in staat. Nou, dan maar niet op het dekbed maar op de rugleuning, wat dichter bij haar geschoven - zie je haar bijna denken.
De onvoorwaardelijkheid van een huisdier treft me weer. Pakken gewoon even deze gelegenheid aan. Denken niet, waarom doet ze dit niet vaker, hoe lang kan ik ervan genieten? Nee, gewoon, het moment van NU; schikken zich in de siituatie en maken er het beste van.
Ik moest denken aan eerder deze week, onderweg op een of andere snelweg. Ik werd attent toen ik de eerste zin beluisterde van een lied van John Denver. "Lost and alone on some forgotten highway". Hé, herkenbaar ... ik luisterde eigenlijk voor het eerst echt naar de tekst. En hij zingt verder:
".. Tomorrow is open; right now it seems to be more
than enough to just be here today".
(- Morgen is open; het lijkt vandaag genoeg
om alleen maar nu hier te zijn" -)
Dat sluit eigenlijk aan bij een van mijn favoriete gedichten - De Plek - van Herman de Coninck:
Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.
En ik besluit maar om net als Minous en John en Herman, mij neer te leggen bij het NU. Geen gedachten aan morgen en hoe verder, maar het om te buigen naar iets positiefs.
Zoals het schrijven van deze column...